بر بوریای بیم

تو سفید بخت ترین ، مرد زمینی بی شک

                       که با خدا و خورشید رابطه داری.

و من  ماندلائی  اسیر          تنها و ناگزیر

در رودآیلند  قهر تو            ناچار و دچار

                                    تلخکام و کریم

بنشسته پرامید  بر بوریای بیم

به فروخوردن خشم خویش

                                    از بغض تو..

تو اما مومن به سیادت خود

برتخت برتری همنوعان عبوست نشسته یی

بی مروت ،   بی مدارا ،  ازخویش خرسند

و من دربند ،   پربسته

            خسته و درهم شکسته ،  بی لحظه ئی لبخند.

تو نیز چون پیشینیان

                        برسیاهی بخت سرسری ما

صحه گذاشته ئی

                        نامهربان خدا را.

ومن چه توانم کرد ، جز  که  تو را ببخشایم

            و مایان چه خواهند کرد

                        جز که تو را .....

                                                            28/2/88