پرتره

بید بود و باد 

و شبی بس تاریک 

که سکوت از همه سو میبارید. 

چانه ها در جنبش 

چشمها در آغیل 

و ظریفی دژکام   

زیر لب می غرید.. 

- درک ما 

همچون پر 

ادراک اردک ها  

تر است.. 

و کسی می نالید 

- که گزاف است و 

گزاک این سخنش. 

ما در اندیشه وری عمر به آخر کردیم ! 

ما به ذوق هنری گوش جهان کر کردیم!  

             .................

(ازکتاب: آینه در مشت- سروده های ۶۵-۷۲)