تشویش هزار آیا..

 

آیا وقت آن نرسیده که رشد فکری ملتی بزرگ را بپذیرند؟

آیا ملتی که صد سال از اولین انقلابش برای عدالت وآزادی

میگذرد هنوز لیاقت آنرا ندارد که از حداقل حقوق انسانی

وقانونی خود برخوردار شود؟

آیا خدمتگذارانی که بعنوان نخبگان ملت اداره امورکشور

را به لطایف الحیل ازطرف مردم بدست گرفتند حق دارند

اینطور کودکانه با امنیت ملی کشوری بزرگ درموقعیتی

حساس بازی کنند؟ لجاجت های بچگانه وخودمحوری های

احمفانه را سیاست بدانند؟

آیا کسانی  که معنی تغییرات دموکراتیک را درک نمیکنند

میتوان سیاستمدار نامید؟

آیا بسیجیان مظلومی که 8سال بعنوان سپر انسانی دربرابر

پیشرفته ترین سلاح ها قرار گرفتند را چماقدار اهداف خود

کردن وبعنوان عمله ی ظلم وسرکوب در برابر مردم قرار

دادن عملی علی پسند است؟

آیا اگر تمام سازمان های جاسوسی دنیا باهم همکاری میکردند

میتوانستند چنین شکاف عمیقی را دریک ملت و انقلاب ایجاد

کنند؟

آیا کودن هایی که پس از سی سال هنوز الفبای سیاست را

نیاموخته اند حق دارند به نمایندگی ملتی نجیب وارد مباحث  

استراتژیک سیاست شوند؟ 

آیا هنوز هم آغایان عمق فاجعه را درک نکرده اند؟

آیا نومحافظه کاران راست وحشی  این هم مسلکان بوش کوچک

و پیروان ساموئل هانتینگتون هنوز هم باید به نمایندگی از ملت

ایران بر طبل جنگ تمدن ها بکوبند؟

چقدر باید مسلمانان احمق باشند و ندانند که یکی یکی کشورهای

شان را تقدیم دشمنشان میکنند و هنوز هم برای چار وجب فلسطین

که شصت سال پیش باخته اند نوحه سرایی میکنند..

چگونه نمیدانند بعد از پاکستان نوبت ایران وبعد از ایران نوبت

ترکیه خواهد بود؟

نفرین چندین نسل از آیندگان نثارتان که ازدرک چنین حقایق روشنی

عاجزید...

آیا هنوز هم نیاز به وحدت میهنی و آشتی ملی را احساس نمیکنید؟

آیا انحصارطلبی وخودمحوری و هوچی گری برای اداره یک کشور

کافیست؟

آیا شم منفعت طلبی تان به شما آغاز زیان دیدن را گوشزد نمیکند؟

و... هزاران آیای دیگر...